نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 مدرس مجتمع آموزش عالی لارستان و پژوهشگر کارشناسی ‏ارشد شهرسازی (برنامه ‏ریزی شهری)، دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
2 گروه شهرسازی، دانشکده مهندسی، مجتمع آموزش عالی لارسالت، لار، ایران
3 گروه شهرسازی، دانشکده مهندسی، مجتمع آموزش عالی لارستان، لار، ایران
چکیده
یکی از عمدهترین مسائل و مشکلاتی که بیشتر شهرها با آن دستبهگریباناند، مخاطرات طبیعی است که همواره سکونتگاه و جان انسان را تهدید میکند و میتواند خسارات گستردهای را بر جای گذارد و ارائه راهکارهایی جهت افزایش تابآوری جوامع شهری میتواند موجب کاهش خطر در بافتهای تاریخی شود. در این رابطه، وجود بافت متراکم و تاریخی در منطقه 8 شهرداری شیراز (بافت تاریخی)، باعث شده این منطقه در برابر بلایا و مخاطرات طبیعی آسیبپذیر باشد. هدف این پژوهش شناسایی و ارزیابی شاخصهای تابآوری در بافت تاریخی شیراز جهت ارائه راهکارهای مؤثر بهمنظور افزایش سطح تابآوری میباشد. پژوهش حاضر جز پژوهشهای کاربردی بوده و از روش توصیفی- تحلیلی، به منظور بررسی و تحلیل شاخصهای تابآوری استفاده شده است. همینطور با استفاده از آزمون رتبهبندی دبلیو کندال Kendall's W Ranks در نرمافزار SPSS و اختصاص وزندهی مناسب به هر یک از شاخصها، نقشههای تابآوری در نرم افزار GIS تهیه شده و مورد تحلیل قرار گرفته است. بنابراین، نتایج تجزیهوتحلیل دادهها نشان میدهد که شاخص دانهبندی با وزن 6 بیشترین تأثیر را در کاهش تابآوری بافت تاریخی شیراز دارد و پس از آن به ترتیب «شاخصهای قدمت ابنیه، کیفیت ابنیه، اسکلت ساختمان و نفوذپذیری» با وزنهای «7/4، 52/3، 91/2، 37/2» در کاهش تابآوری این منطقه تأثیرگذارند و شاخص تعداد طبقات نیز با وزن 49/1 تأثیر کمتری در کاهش تابآوری منطقه دارد.
کلیدواژهها